syndetikon ::

σύνδεση η [sínδesi] Ο33 : […] κάλυψη του κενού που χωρίζει απομακρυσμένα μεταξύ τους τμήματα ή διευκόλυνση της επικοινωνίας μεταξύ δύο τόπων […] αλληλεξάρτηση δύο παραγόντων κατά την οποία ο ένας αποτελεί προϋπόθεση ή συμπλήρωμα του άλλου (βλ. Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής)

[ 06.09.015 @ heidelberg
γερμανικό μουσείο συσκευασιών
http://www.verpackungsmuseum.de/]

περί συνδέσεων μακρύς ο λόγος. κάθε φορά, όμως, που σκέφτομαι »ιντερνετική σύνδεση«, έρχεται στο μυαλό μου ο ήχος του αρχέγονου εκείνου μόντεμ, εκείνου που αγκομαχώντας πίσω στα νάιντις πάλευε ντάιαλ απ να συνδεθεί για να συνδέσει, ώσπου να υποκλιθεί χρόνια αργότερα στους υπερυπολογιστές, που απ’ τη μια πετύχανε την υπερδιασύνδεση, από την άλλη πλήθος ανθούν εμμονικά και οι δυσκοίλιες συνδέσεις…

λίγο πιο κοντά, λίγο πιο δεξιά, όχι, μη, κάτσε αλλιώς, πρόσεχε πώς το πιάνεις (το κινητό!), χάνω το σήμα, τελειώνει η μπαταρία, τελειώνουν οι μονάδες, τελειώνει η υπομονή μας γενικώς. και μέσα στο τρελό ντισκούρς περί επιτυχίας, εκτός από το μακιγιάζ, να ανησυχούμε και για το αν πετύχει η σύνδεση. assez! κι αν πέσει μια φορά (η σύνδεση!), άντε μετά να ξανασυνδεθεί… η σύνδεση με κάιρο, συχνή εξωτική παρεμβολή, θα μας απασχολήσει σε επόμενο σέσσιον.

θυμάσαι αλίκη :: προβολές γενεθλίων

[βόννη @ landes- & universitätsbibliothek, 03.12.015]

[…]

μόλις είχα κλείσει τα είκοσι -θυμάσαι, αλίκη;- κι εσύ με ρώτησες πώς με φαντάζομαι στα είκοσι οκτώ… σίγουρα θα σου απάντησα »μα, με τον γιώργο, φυσικά, την ιωάννα μας, με φόρεμα λευκό, το σπίτι στην ερμούπολη, γραφείο στου ζωγράφου και άλλα…«

σήμερα έγινα τριάντα, αλίκη. δεν μένω πια εκεί που με άφησες, το φόρεμα είναι κόκκινο, και το γραφείο μου δίπλα στον ρήνο. ξέρεις, δεν μένω μόνη μου, αλίκη, μα η ιωάννα με τον γιώργο έφυγαν. όχι μαζί, κι ούτε πιστεύω ότι συναντιούνται. μου λείπουνε καμιά φορά. όταν οι ώρες στο γραφείο αντί για τα λεπτά ακριβώς σημαίνουν τύψεις. όχι για εκείνο που δεν έγινα, όμως γι’ αυτό που άργησα να ξορκίσω.

[…]

η ευτυχία μου μετριέται σήμερα σε αναγνώσεις. από το άλφα ως το ωμέγα, που από το μηδέν κατάφεραν οι μαθητές μου. έχω τριάντα σήμερα, αλίκη. φίλους έχω λιγότερους, μα λέω »ευτυχώς«, γιατί θυμάμαι τα ονόματα, και έχω χρόνο να τους συναντήσω -ας είναι μέσω ίντερνετ, μπορώ τουλάχιστον να τους μιλώ, να μου μιλούν, να συνεχίζουμε πορεία κοινή, και πάλι τόσο άλλη. 

[…]

ο γιάννης πια δεν με επισκέπτεται, τού φτιάχνω όμως έναν καφέ καμιά φορά, του δείχνω πόσο προχωράει το βιβλίο μου, μού λέει ότι μ’ αγαπάει, και ξαναφεύγει. κάποιες φορές ξυπνάω νωρίτερα, άλλες πάλι τον αποχαιρετώ ευλαβικά και ώριμα, σε ανάμνηση του τελευταίου ασπασμού, χωρίς το εφηβικό μου δράμα. ποιος άφησε απ’ τους δυο μας ποιον, αλήθεια, αλίκη;

[…]

ρωτάς πού θα ήθελα να ζω. όπου χτυπά η καρδιά, σου ξαναλέω. κι αν με ρωτάς αν θέλω να γυρίσω, αναρωτιέμαι πώς να φτάσω πού. πού βρίσκεται το σπίτι μας, αλίκη;

[…]

από τον χρόνο που έφυγε, που φτάνει και περνάει, τι κρατώ; μεγάλο πράγμα η συνέπεια, αλίκη. καμιά σιωπή δεν δίνει την απάντηση, και ο φόβος της αγάπης, όπου η αγάπη αντικείμενο, τόσο φτηνός… ως υποκείμενο, απλώς δεν στέκει. φόβος κι αγάπη, γενικώς, σχήμα παράδοξον. κι ο έρωτας… αυτός μόνον για τους γενναίους στέκει, αλίκη, και για όσους θα έχουν πάντα στις ατζέντες τους μια ενότητα ολόκληρη για εκείνον -κανένα σλοτ ή σφήνα ή τυχαιότητα δεν γίνονται δεκτά. και γενικώς, κρατάω αποστάσεις πια, αλίκη.

[…]

 

kalavrytan holocaust revisited ::

i (re)visited kalavryta a few days ago, on the occasion of a literature workshop on the subject of tragedy and the second world war. there could be no more suitable topic to elaborate upon, in the shadow of the kalavrytan holocaust remembrance day…

i cannot put my thoughts and feelings in words. defamiliarisation is a luxurious literary term and i do not want to keep distance from what i experience every time i visit this holy place of mine. i need to stay closer. i need to reflect on this decent post-war melancholy, the one mirroring the impact of an old massacre upon the presence of landscape full of life.

i cannot describe the unbearable burden of history, each time i find myself in kalavryta. but what i can say by heart is that, contrary to all rationalistic discipline i need to serve, i f e e l i am part of it.

 

Δεύτερη γραφή || Second draft (by Κούλα Αδαλόγλου)

My beloved Ulysses,
I am writing on the laptop you bought me.
You slink, you miss no chance.
Yet
you were here, when the storm broke out.
My crooked body you adored
my surrealistic figure you kissed
remarkably you conserved the desire.

For this I forgive you.
Deep gratitude I owe.

(This room got uncomfortable.
I don’t know if I’ll send the e-mail.)

[german history museum @ bonn, 29.11.015]

Αγαπημένε μου Οδυσσέα,
γράφω στο λάπτοπ που μου πήρες.
Ξεγλιστράς, δεν χάνεις ευκαιρία.
Όμως
ήσουν εδώ σαν ξέσπασε η μπόρα.
Το τεθλασμένο σώμα μου το λάτρεψες
τη σουρεαλιστική μορφή μου ασπάστηκες
αξιέπαινα συντήρησες τον πόθο.

Γι’ αυτό σε συγχωρώ.
Βαθιά χρωστώ ευγνωμοσύνη.

(Έγινε άβολος αυτός ο χώρος.
Δεν ξέρω αν θα στείλω το e-mail.)

***

read also:
Πρώτη γραφή || First draft

Koula ADALOGLOU,
«Δεύτερη γραφή» [«Second draft» transl. Penelope KOLOVOU, ]
in ::
Koula Adaloglou, Οδυσσέας τρόπον τινά, Σαιξπηρικόν, Thessaloniki 2013

***

[ many thanks : to Dr. Koula Adaloglou for the copyright ]

ηλίου νότος ::

ο δικός μου ο ήλιος βγαίνει κάπου στον νότο •
πιο πολύ νοτισμένος
να ανατέλλει ξεχνά
κι απαγγέλλει
ποιήματα
•
δάκρια
μνήμες που στάζουν
για να υγραίνουν
-πιο πολύ να πυρρώνουν-
την ξερή του καρδιά •

[skiathos @ agia eleni, 12.07.015]

kiss & fly [me] goodbye ::

κι εμείς δεν είπαμε κουβέντα. ούτε αντίο.
φιλί;
-κανένα.

στον έλεγχο δήλωσε μόνον αποστάσεις. διαστάσεις τρεις
και τέσσερις
ο χρόνος και ο χώρος -πάνω από εκατό εμέλ-
πετάχτηκαν.
κρατήθηκαν
συσκευασίες δακρύων που στερέψανε και άδειων αγκαλιών.

ταξίδευε για χρόνια η αγάπη. ώσπου κουράστηκε.

αποβιβάστηκε σε κάποιο τράνζιτ,

»μπερδεύτηκα«
-είπε
»ακυρωμένο στις αποσκευές κάποιας αγάπης βρέθηκε…«
-είπαν
κι εμείς δεν είπαμε κουβέντα.

πάντα κρατάς μια θέση δίπλα σου κενή
-γιατί;

οι αναμνήσεις ταξιδεύουν πλέον με τα εύθραυστα
και στο τσεκ-ιν πάντα σε χάνω.

[birmingham, 19.02.014]

τις πέρλες σου ::

κοίτα να δεις που ανταμώνουμε ξανά στη γκρενόμπλ:
δεν σε καταλαβαίνω,
όμως μιλάς τόσο όμορφα
πάντα
μιλούσες
πάντα
δεν σε άκουγα
και τώρα
εδώ
χρόνια μετά
επτά και μήνες τέσσερεις
-τριάντα δευτερόλεπτα να σε αγγίξω-
με τα μαλλιά πιασμένα τελικά ψηλά,
φορώντας τζην

-γιατί φόρεσες τζην στην ομιλία σου;
πού είναι οι πέρλες που σου αγόρασα;
οι γόβες σου οι επίσημες;
και το κραγιόν αυτό φτύστο σε δείχνει πόρνη-

εμμονικά
σ’ αγαπώ
σε κοιτώ
εμμονικά
δεν αντέχω
σε χάνω
– έχασα –
ξέχασα τις επιθυμίες μου στο εκεί και φεύγοντας
φεύγεις κι εσύ

απομακρύνεσαι

-ασυνάρτητη- στην κόρη που δεν θα έχω ποτέ
– περιττή – στο μυαλό μου
ως τη Μέκκα.

[ musée des beaux arts de lyon, 21.07.2013 ]

 

 

13.11.015 :: sous le ciel de ce monde

[ φοβάμαι, μαμά… ]
[ μην φοβάσαι, αγάπη μου. δεν θα σε γεννήσω ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο. ]

{ j’ai peur, maman… }
{ n’aie pas peur, mon coeur. je ne te donnerai jamais naissance,
dans ce monde. }

( i am afraid, mom… )
( do not be afraid, my love. i will never give birth to you in this world. )

/ ich habe angst, mutter. /
/ hab keine angst, mein schatz. ich werde dich nie in dieser welt gebären. /

[ alonnisos, 07.015 ]

έναστρος γκρεμός ::

εκεί θα πέφτουμε
και θα φωτογραφίζουμε
εμμονικά
χάμω κοιτώντας
και γελώντας
τα όνειρα
-μαζί μετέωροι-
τσακισμένα

[ Schallaburg & Burgruine Aggstein @ Niederösterreich, 01.014 ]

kunst in jail ::

fotos of the day(ς)

[ cologne, 08.015 ]