θυμάσαι αλίκη :: προβολές γενεθλίων

[βόννη @ landes- & universitätsbibliothek, 03.12.015]

[…]

μόλις είχα κλείσει τα είκοσι -θυμάσαι, αλίκη;- κι εσύ με ρώτησες πώς με φαντάζομαι στα είκοσι οκτώ… σίγουρα θα σου απάντησα »μα, με τον γιώργο, φυσικά, την ιωάννα μας, με φόρεμα λευκό, το σπίτι στην ερμούπολη, γραφείο στου ζωγράφου και άλλα…«

σήμερα έγινα τριάντα, αλίκη. δεν μένω πια εκεί που με άφησες, το φόρεμα είναι κόκκινο, και το γραφείο μου δίπλα στον ρήνο. ξέρεις, δεν μένω μόνη μου, αλίκη, μα η ιωάννα με τον γιώργο έφυγαν. όχι μαζί, κι ούτε πιστεύω ότι συναντιούνται. μου λείπουνε καμιά φορά. όταν οι ώρες στο γραφείο αντί για τα λεπτά ακριβώς σημαίνουν τύψεις. όχι για εκείνο που δεν έγινα, όμως γι’ αυτό που άργησα να ξορκίσω.

[…]

η ευτυχία μου μετριέται σήμερα σε αναγνώσεις. από το άλφα ως το ωμέγα, που από το μηδέν κατάφεραν οι μαθητές μου. έχω τριάντα σήμερα, αλίκη. φίλους έχω λιγότερους, μα λέω »ευτυχώς«, γιατί θυμάμαι τα ονόματα, και έχω χρόνο να τους συναντήσω -ας είναι μέσω ίντερνετ, μπορώ τουλάχιστον να τους μιλώ, να μου μιλούν, να συνεχίζουμε πορεία κοινή, και πάλι τόσο άλλη. 

[…]

ο γιάννης πια δεν με επισκέπτεται, τού φτιάχνω όμως έναν καφέ καμιά φορά, του δείχνω πόσο προχωράει το βιβλίο μου, μού λέει ότι μ’ αγαπάει, και ξαναφεύγει. κάποιες φορές ξυπνάω νωρίτερα, άλλες πάλι τον αποχαιρετώ ευλαβικά και ώριμα, σε ανάμνηση του τελευταίου ασπασμού, χωρίς το εφηβικό μου δράμα. ποιος άφησε απ’ τους δυο μας ποιον, αλήθεια, αλίκη;

[…]

ρωτάς πού θα ήθελα να ζω. όπου χτυπά η καρδιά, σου ξαναλέω. κι αν με ρωτάς αν θέλω να γυρίσω, αναρωτιέμαι πώς να φτάσω πού. πού βρίσκεται το σπίτι μας, αλίκη;

[…]

από τον χρόνο που έφυγε, που φτάνει και περνάει, τι κρατώ; μεγάλο πράγμα η συνέπεια, αλίκη. καμιά σιωπή δεν δίνει την απάντηση, και ο φόβος της αγάπης, όπου η αγάπη αντικείμενο, τόσο φτηνός… ως υποκείμενο, απλώς δεν στέκει. φόβος κι αγάπη, γενικώς, σχήμα παράδοξον. κι ο έρωτας… αυτός μόνον για τους γενναίους στέκει, αλίκη, και για όσους θα έχουν πάντα στις ατζέντες τους μια ενότητα ολόκληρη για εκείνον -κανένα σλοτ ή σφήνα ή τυχαιότητα δεν γίνονται δεκτά. και γενικώς, κρατάω αποστάσεις πια, αλίκη.

[…]

 

13.11.015 :: sous le ciel de ce monde

[ φοβάμαι, μαμά… ]
[ μην φοβάσαι, αγάπη μου. δεν θα σε γεννήσω ποτέ σ’ αυτόν τον κόσμο. ]

{ j’ai peur, maman… }
{ n’aie pas peur, mon coeur. je ne te donnerai jamais naissance,
dans ce monde. }

( i am afraid, mom… )
( do not be afraid, my love. i will never give birth to you in this world. )

/ ich habe angst, mutter. /
/ hab keine angst, mein schatz. ich werde dich nie in dieser welt gebären. /

[ alonnisos, 07.015 ]

πάροδος χρονική :: μαζί

την πάροδο του χρόνου απλώς την αποδέχεσαι. την πάροδο του χρόνου στο «μαζί», όμως, τη θαυμάζεις. και την αποζητάς. κι εγώ. απαράμιλλης αισθητικής ζευγάρια που ωριμάζουνε μαζί. όχι που συνυπάρχουνε απλά, εκεί είναι η μαγεία, αλλά που ωριμάζουνε μαζί, που ολοκληρώνεται ο ένας με και από τον άλλον, και έτσι ωριμάζουν την αγάπη τους. ρήμα μετάβασης, και ενεργητικό.

και μεγαλώνουνε μαζί, εξ αποστάσεως. συνύπαρξη σπανίου κάλλους. τηλέφωνα, ημέιλς, εσεμές ανακοινώνουνε τον χρόνο που περνά. τα εδώ, τα εκεί που αλλάζουνε, τα πάρτι και τις διακοπές που γίναν γάμοι, ξαφνικά, ανακοινώσεις συνεδριακές, βαφτίσεις. και μεγαλώνουνε, μαζί και χωριστά.

φίλοι που γίναν σύντροφοι, ώσπου να ξαναγίνουν φίλοι αγαπημένοι, τελικά. θα συναντιούνται ίσως τυπικά, μα θα χωράνε στον καφέ τους τόσα χρόνια. θα είναι εραστές των αναμνήσεων, ακόμη κι αν τα σώματα δεν τούς ανήκουν. θα μηδενίζουν με μια αγκαλιά τις αποστάσεις τους κι ας μεγαλώνουν ασυνάρτητα εκείνες. αυτοί θα μεγαλώνουνε μαζί και θα ανταλλάσσουνε χαρές, αγάπες και ενοχές. μαζί, απ’ την τουλούζη ως και τη μέκκα […]

[@ cologne – heidelberg, 08.-09.015]

on ευρωLoneliness :: this is a coup too

photo of the night(ς)

κοζάνη, 05.07.15

reads in greek : loneliness is the only terrorist

# this is a coup too

à propos όχι :: νηπιακαί πολιτικαί απορίαι

« αλίκη, τι είναι κομμουνισμός; »

η αλίκη είχε ήδη αποκοιμηθεί. το επόμενο πρωί έπρεπε να τρέξουμε να πάρουμε δώρα για όλους! πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στην αθήνα, κόσμος πολύς, δώρα για όλους, τρέξιμο. την ξέχασα τη λέξη γρήγορα, είχα και άλλες έγνοιες, άλλωστε. να μάθω, καταρχάς, να ζω χωρίς τον παππού. το πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν στην αθήνα δεν ήταν αρκετό να ξεχαστώ.

χρόνια αργότερα, η αλίκη μού θυμίζει την παιδική απορία, γελώντας:

« θέλεις ακόμα να σου πω για τον κομμουνισμό; »

γελώ κι εγώ. στο μεταξύ, κατάλαβα. ανύπαρκτος και δεν ορίζεται, αλλά ορίζει άλλως πώς την υπερρομαντική αηδία που στοιχειώνει την κούτρα μου. ακριβώς όπως και ο παππούς, ακόμη. δεν χρειάζεται, αλίκη να μου εξηγήσεις τίποτα. το είχε κάνει επιμελώς ήδη εκείνος –άλλως πως– και πλέον ξέρω. όμως, αλίκη, τι είναι διχασμός; αυτό νομίζω πως το ξέχασε… ή ήμουνα πολύ μικρή ακόμα.

[η αλίκη μού μίλησε, εντωμεταξύ, για τόσα άλλα
– για όλα αυτά και άλλα τόσα, αλίκη, σ’ αγαπώ.]

καλάβρυτα, 10.08.014

κυρία στο μετρό :: 12

τσάντα κρεμάμενη
karlsplatz, βιέννη 2014

κυρία στο μετρό διαβάζει
απέναντι
διαβάζω κι εγώ [το δικό της –
το δικό μου χαμένο
στην τσάντα]

κέντρο
οπισθόφυλλο
γράμματα
σκούρα
πλάγια

κι αν μείνει – τι

μόνο τη μουσική θυμάμαι

φουλ του δώρου :: 11

μ’ αρέσουν τα δώρα. μ’ αρέσει να τα χαρίζω. το αντίθετο περισσότερο με τρομάζει. με τρομάζει η υποψία της συνειδητοποίησης ότι το επιμελώς αμπαλαρισμένο περιεχόμενο καθόλου δεν προορίζεται για μένα. ότι αποτελεί μια επιλογή αφημένη στην τυχαιότητα της στιγμής, μια διεκπεραιωτική κίνηση, που το μόνο το οποίο τελικώς θα επιτύχει είναι η κατασκευή εξαρτησιογόνων σχέσεων και η καταστολή οποιασδήποτε ενδότερης διασύνδεσης. το πόσο καθόλου δεν με ξέρεις. αυτό με τρομάζει. όμως μην γίνομαι άδικη. με προκαλεί εξίσου η μοναδικότητα της ταύτισης, εκείνης που λυτρώνει τη δική μου πιθανή επιθυμία, με το που αποκαλύπτεται μέσα από κορδέλες και περίτεχνες επικαλύψεις η επιλογή σου. αυτή που θεωρείς πως μου ανήκει, γιατί… για σένα αυτό είναι σίγουρα εγώ.

μαργαρίτα ζαχαριάδου, το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας, πόλις 2014

1. «το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. θα το λατρέψεις.» λατρεύω ήδη τα λακωνικά μηνύματα, την απουσία περιττών σχολίων και το χαμόγελο θριάμβου που πάει να σκάσει, ενώ διαβάζεις αυτές τις γραμμές. το λάτρεψα, μαζί κι εσένα – λίγο παραπάνω. το βιβλίο της μαργαρίτας ζαχαριάδου, σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα μπορούσα να το είχα γράψει εγώ – μυθοπλασία, λογοπαίγνιο και πάλι απ’ την αρχή! στο παρόν σύμπαν, ωστόσο, μονάχα το διαβάζω, αχόρταγα, πριν κοιμηθώ, και εύχομαι, το επόμενο πρωί, να χάθηκε ο σελιδοδείκτης παραπίσω, για να μου μένει πάντα ακόμη πιο πολύ…

2. «απορώ, όμως, τι μπορεί να κάνεις ένα μεταλλικό κουτί…» μπορεί η ρετρό διάθεσή μου να μην συμβαδίζει με τη δική σου τεχνοκρατική, ωστόσο το μεταλλικό κουτί με τη χριστουγεννιάτικη διακόσμηση εκ σκωτίας αποτελεί ξεκάθαρο σημάδι ειρηνευτικής προσέγγισης και συνδιαλλαγής εσού με τα παράξενα δικά μου θέλω. σημάδι έρωτος ακόμη ένα…

3. το ότι μια μέρα φτιάχνεται με ετεροτοπίες φουκωικές, με ξεπερνάει… χαρίστε δώρα, απρόσμενα ένα πρωί, τσιζκέικ και βιβλία… οι άνθρωποι που γνώρισα τον τελευταίο χρόνο είναι ένα δώρο από μόνοι τους, με ένα τραγούδι, ένα τσιτάτο, μια ευχή. και όσοι έφυγαν και όσοι μένουν.

η ανακύκλωση είναι πάντα «in»

4. μια τσάντα διαφημιστική για χάρτινη ανακύκλωση και μία καρτ ποστάλ από τις άλπεις – από το πουθενά κι απ’ τον κανένα… και κάπως έτσι η μέρα μου άρχισε καλά. ευχαριστώ, όμορφο σύμπαν!

5. ένα τετράδιο, μια τρυφερή ευχή… «μείνε για πάντα παιδί!»
μες στη νύχτα σοκολάτα φοντί, μια αγκαλιά κι ένα φιλί και μην αλλάξεις! ❤

μη μεγαλώσεις / είναι παγίδα

γυναίκες, φίλε… :: 8

ὦ πάντα τολμῶσαι γυναῖκες· κἂν φιλῶσι, φονεύουσι·
κἂν μὴφιλῶσι, φονεύουσιν.

                gustave moreau, μνηστηροφονία

 

[ω, αδίστακτες γυναίκες! όταν αγαπούν, σκοτώνουν.
και όταν δεν αγαπούν, πάλι σκοτώνουν.]

σε έναν πρώιμο ορισμό της femme fatale,
τάδε έφη αχιλλεύς (σ)τάτιος, διά στόματος κλειτοφώντος
(βλ. τα κατά λευκίππην και κλειτοφώντα, 1.8.6.)

αντιγόνη συγγράφουσα #not :: 7

συγγραφικό κοκομπλόκο [διαχρονικό]

σε καταδυναστεύουν προθεσμίες, παραδοτέες εργασίες και παρουσιάσεις; μη σκιάζεσαι απ’ τη λευκή σελίδα! 

λάβε θέση στο πόντιουμ και δήλωσε επικά:

οὔτοι συγγράφειν…
…ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν.

μτφρ. δεν γεννήθηκα για το συγγράφειν, αλλά για να μοιράζω αγάπη ❤

[από την καθημερινή ζωή του καλόκαρδου ακαδημαϊκού]

η σημερινή δημοσίευση περιέχει τοποθέτηση παράφρασης. πρόκειται για λογοπαίγνιο φιλολογικό εσωτερικού. πρβ. Σοφοκλής, Αντιγόνη, 523:

οὔτοι συνέχθειν, ἀλλὰ συμφιλεῖν ἔφυν.

μτφρ. δεν γεννήθηκα για να συμμερίζομαι το μίσος, αλλά την αγάπη…

 

ζώον α-πολιτικόν :: 6

απαραίτητο προεκλογικό ανάγνωσμα

ο ορισμός του αριστοτέλη για τον άνθρωπο, ως ζῷον πολιτικόν, αποκτά άλλη διάσταση στα πάνελ της ελληνικής τηλεόρασης και στις κατά προσέγγιση πολιτικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται σε κλίμα προεκλογικού αναβρασμού. αταβισμός.

στο μεταίχμιο απώλειας της ελπίδας, βίωσα την αποκάλυψη σε τόπο (χ), πριν λίγες ώρες. υπάρχει! πολιτική συζήτηση, όπως τη φαντασιώνεται καθένας που γοητεύεται από τον πλάτωνα και τον αριστοτέλη. μέτρο χρυσούν, ευγένεια και διάλογος…
που να μας πάρει όλους ο διάλογος και να μας συνετίσει!

 

το παρόν δεν περιέχει καμία πολιτική τοποθέτηση. η συζήτηση πραγματοποιήθηκε με ακροατήριο γερμανόφωνο στην πλειονότητά του, στο Πανεπιστήμιο της Βιέννης, NIG, ΙΙ, στις 8.15. google it.