syndetikon ::

σύνδεση η [sínδesi] Ο33 : […] κάλυψη του κενού που χωρίζει απομακρυσμένα μεταξύ τους τμήματα ή διευκόλυνση της επικοινωνίας μεταξύ δύο τόπων […] αλληλεξάρτηση δύο παραγόντων κατά την οποία ο ένας αποτελεί προϋπόθεση ή συμπλήρωμα του άλλου (βλ. Λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής)

[ 06.09.015 @ heidelberg
γερμανικό μουσείο συσκευασιών
http://www.verpackungsmuseum.de/]

περί συνδέσεων μακρύς ο λόγος. κάθε φορά, όμως, που σκέφτομαι »ιντερνετική σύνδεση«, έρχεται στο μυαλό μου ο ήχος του αρχέγονου εκείνου μόντεμ, εκείνου που αγκομαχώντας πίσω στα νάιντις πάλευε ντάιαλ απ να συνδεθεί για να συνδέσει, ώσπου να υποκλιθεί χρόνια αργότερα στους υπερυπολογιστές, που απ’ τη μια πετύχανε την υπερδιασύνδεση, από την άλλη πλήθος ανθούν εμμονικά και οι δυσκοίλιες συνδέσεις…

λίγο πιο κοντά, λίγο πιο δεξιά, όχι, μη, κάτσε αλλιώς, πρόσεχε πώς το πιάνεις (το κινητό!), χάνω το σήμα, τελειώνει η μπαταρία, τελειώνουν οι μονάδες, τελειώνει η υπομονή μας γενικώς. και μέσα στο τρελό ντισκούρς περί επιτυχίας, εκτός από το μακιγιάζ, να ανησυχούμε και για το αν πετύχει η σύνδεση. assez! κι αν πέσει μια φορά (η σύνδεση!), άντε μετά να ξανασυνδεθεί… η σύνδεση με κάιρο, συχνή εξωτική παρεμβολή, θα μας απασχολήσει σε επόμενο σέσσιον.

kalavrytan holocaust revisited ::

i (re)visited kalavryta a few days ago, on the occasion of a literature workshop on the subject of tragedy and the second world war. there could be no more suitable topic to elaborate upon, in the shadow of the kalavrytan holocaust remembrance day…

i cannot put my thoughts and feelings in words. defamiliarisation is a luxurious literary term and i do not want to keep distance from what i experience every time i visit this holy place of mine. i need to stay closer. i need to reflect on this decent post-war melancholy, the one mirroring the impact of an old massacre upon the presence of landscape full of life.

i cannot describe the unbearable burden of history, each time i find myself in kalavryta. but what i can say by heart is that, contrary to all rationalistic discipline i need to serve, i f e e l i am part of it.

 

ηλίου νότος ::

ο δικός μου ο ήλιος βγαίνει κάπου στον νότο •
πιο πολύ νοτισμένος
να ανατέλλει ξεχνά
κι απαγγέλλει
ποιήματα
•
δάκρια
μνήμες που στάζουν
για να υγραίνουν
-πιο πολύ να πυρρώνουν-
την ξερή του καρδιά •

[skiathos @ agia eleni, 12.07.015]

kiss & fly [me] goodbye ::

κι εμείς δεν είπαμε κουβέντα. ούτε αντίο.
φιλί;
-κανένα.

στον έλεγχο δήλωσε μόνον αποστάσεις. διαστάσεις τρεις
και τέσσερις
ο χρόνος και ο χώρος -πάνω από εκατό εμέλ-
πετάχτηκαν.
κρατήθηκαν
συσκευασίες δακρύων που στερέψανε και άδειων αγκαλιών.

ταξίδευε για χρόνια η αγάπη. ώσπου κουράστηκε.

αποβιβάστηκε σε κάποιο τράνζιτ,

»μπερδεύτηκα«
-είπε
»ακυρωμένο στις αποσκευές κάποιας αγάπης βρέθηκε…«
-είπαν
κι εμείς δεν είπαμε κουβέντα.

πάντα κρατάς μια θέση δίπλα σου κενή
-γιατί;

οι αναμνήσεις ταξιδεύουν πλέον με τα εύθραυστα
και στο τσεκ-ιν πάντα σε χάνω.

[birmingham, 19.02.014]

τις πέρλες σου ::

κοίτα να δεις που ανταμώνουμε ξανά στη γκρενόμπλ:
δεν σε καταλαβαίνω,
όμως μιλάς τόσο όμορφα
πάντα
μιλούσες
πάντα
δεν σε άκουγα
και τώρα
εδώ
χρόνια μετά
επτά και μήνες τέσσερεις
-τριάντα δευτερόλεπτα να σε αγγίξω-
με τα μαλλιά πιασμένα τελικά ψηλά,
φορώντας τζην

-γιατί φόρεσες τζην στην ομιλία σου;
πού είναι οι πέρλες που σου αγόρασα;
οι γόβες σου οι επίσημες;
και το κραγιόν αυτό φτύστο σε δείχνει πόρνη-

εμμονικά
σ’ αγαπώ
σε κοιτώ
εμμονικά
δεν αντέχω
σε χάνω
– έχασα –
ξέχασα τις επιθυμίες μου στο εκεί και φεύγοντας
φεύγεις κι εσύ

απομακρύνεσαι

-ασυνάρτητη- στην κόρη που δεν θα έχω ποτέ
– περιττή – στο μυαλό μου
ως τη Μέκκα.

[ musée des beaux arts de lyon, 21.07.2013 ]

 

 

έναστρος γκρεμός ::

εκεί θα πέφτουμε
και θα φωτογραφίζουμε
εμμονικά
χάμω κοιτώντας
και γελώντας
τα όνειρα
-μαζί μετέωροι-
τσακισμένα

[ Schallaburg & Burgruine Aggstein @ Niederösterreich, 01.014 ]

kunst in jail ::

fotos of the day(ς)

[ cologne, 08.015 ]

ακρόπολη – λουκέρνη :: πτήση μηδενική

το αγόρι που (σού) διάβαζε (και) τις έξι νύχτες στην ακρόπολη, δεν βρέθηκε, κι ας έφτασε νοέμβρης μήνας. συν δύο μήνες από πέρυσι και μείον έξι μέρες από τον χαμό. τα διαδοχικά φθινόπωρα θα ‘ταν κι αυτά μια κάποια λύση. καλό αντάμωμα στην αρχή του σεπτέμβρη, με ένα βιβλίο στο χέρι, κι ένα σάντουιτς. πώς να περάσει αλλιώς ο χρόνος; δεν ξέρεις τι ώρα πετάς, όμως θα φεύγεις πάντα πρώτη – το ξημέρωμα. διπλανή θέση κενή σε κάθε επόμενη πτήση. κι εκείνος θα αποβιβάζεται σε κάθε επόμενο τράνζιτ.

λουκέρνη. χθες, ως αύριο.

[heidelberg, 05.09.015]

closed :: closer

[ απόσταση

προς επίρρωση της εγγύτητας ]

@ theaterwissenschaftliche Sammlung, Köln
08.-09.015

germanicus superstar :: kalkriese

trying to figure out how german identity was shaped from its very early beginning, varus battle of the teutobourg forest should definitely be a starting point. after destroying three roman legions, the initially more than poorly equipped german tribe could then very proudly start taking the next steps up to a super powerful national state…

i have to honestly admit that archeological sites and museums make me bored. end of discussion. with a few notable exceptions, however, first coming to my mind and heart the oracle of delphi, greece, having as a dream to visit delos – just to stick to my greek origins for this very blogpost – and how could i ever omit cape of sounion… oh, well…

during investigating the beginnings of the german national (in narrow sense) identity, i was very lucky to attend a guided tour at kalkriese, an archeological site, park, museum, roman like paradise in the middle of nowhere in osnabrücker land, north germany.

what impressed me most, was the cultural management of the varus battle, which took place exactly or most probably exactly (s. various debates on identifying the exact place) at this territorium where the museum was then built within. the postmodern architecture of the ugly at first sight building (which as being said initially shocked the locals!) was chosen on purpose, just to remind in eternity of the ugliness of any battle itself. how could a beautiful building ever host the ugliness of a horrific warfare history anyway?

and then… the omg special exhibition, dedicated to germanicus… the roman »alexander the great«, prominently showed as a… super-hero-star! when it comes to history, i absolutely love greek mythology and roman politics ❤ so i was less preoccupied considering the visit to one more of the same archeological museum… what i watched in there can simply not be described in words of compromise… classical meets (post)modern, colour meets marble pale white, light and sound meet evacuated antiquities. me simply astonished.

could we possibly re-think about how we manage archeological sites and exhibits? could we possibly foreground them into an up-to-date state, please? thanks in advance, dear colleagues.

[ 31.08.015 @ kalkriese

[SIC!] 2015 – Summer Institute Cologne ]